Samopoziomujące masy podłogowe stosowane jako podkłady, warstwy wyrównujące i wygładzające mają duży wpływ na jakość powierzchni podłogi. Do ich produkcji używa się spoiw anhydrytowych i cementowych.

Masy anhydrytowe

Pod wpływem wilgoci pęcznieją. Prowadzi to do powstawania pęknięć i obniżenia wytrzymałości podkładu, wykonanego z tego materiału. Aby temu zapobiec, podłoże, na które ma być wylana masa, należy wyłożyć izolacyjną warstwą ochronną, na przykład folią polietylenową. Mas anhydrytowych nie powinno się stosować w pomieszczeniach o dużej wilgotności ani na zewnątrz budynku. Aby uniknąć korozji, wszystkie elementy stalowe, które miałyby bezpośredni kontakt z wylewką anhydrytową, należy odpowiednio izolować, na przykład lepikiem asfaltowym. Układa się je w warstwach grubości od 35 do 60 mm. Można je stosować w posadzkach z ogrzewaniem podłogowym.

Masy cementowe 

Są odporne na zawilgocenia i nie powodują korozji stali. Układa się je warstwami grubości od 10 do 50 mm. Wytrzymałość mechaniczną równą 20 MPa masy te uzyskują po 28 dniach, z czasem może ona wzrosnąć trzykrotnie. Obecnie na rynku dostępne są szybkotwardniejące masy, które uzyskują podaną wyżej wytrzymałość po około 3 dniach. Jest to związane z dodawaniem w procesie produkcji modyfikatorów przyspieszających wiązanie. Większość produkowanych obecnie mas cementowych zawiera dodatki z żywic syntetycznych. Dzięki temu masy mają dużą wytrzymałość na ściskanie oraz odporność na działanie agresywnego środowiska. Mogą być więc stosowane w obiektach budownictwa przemysłowego, specjalnego i ogólnego. Warstwa takiej masy może mieć grubość od 1 do 15 mm. Jeśli wymagana jest większa grubość, kolejną warstwę należy układać dopiero po związaniu poprzedniej. Według norm, najmniejsza dopuszczalna wytrzymałość podkładu podłogowego na ściskanie przy najlżejszych warunkach eksploatacji podłóg (na przykład w budynkach mieszkalnych) powinna wynosić 12 MPa.

Zastosowanie 

Z mas anhydrytowych i cementowych wykonuje się jastrychy podłogowe. Rodzaj użytej samopoziomującej masy podłogowej należy dostosować do warunków panujących w otoczeniu (niedopuszczalne są roboty w temperaturze niższej niż 5oC lub wyższej niż 25°C, znaczenie ma także wilgotność powietrza, gdyż masa powinna mieć zapewniony odpowiedni czas schnięcia), rodzaju zastosowanej izolacji, materiału, z którego ma być wykonana posadzka, oraz przewidywanych warunków, w jakich będzie ona pracowała.

Grubość wylewki powinna być dopasowana do zaprojektowanego rodzaju jastrychu. Warstwa grubości 45 mm lub 20 mm z siatką wzmacniającą jest stosowana przy wylewaniu jastrychów na izolację cieplną, która ma chronić podłogę. Izolację taką umieszcza się na podłożu leżącym na gruncie, wcześniej zabezpieczonym izolacją przeciwwilgociową. Kładzie się ją także na powierzchni stropu nad pomieszczeniami nieogrzewanymi, ocieplonej płytami styropianowymi, pilśniowymi lub wełną mineralną. Podkłady podłogowe tego typu wylewa się także na izolacje akustyczne umieszczane na stropach międzypiętrowych. Przy wykonaniu jastrychów izolacyjnych grubość jastrychu nie może być mniejsza niż 35 mm. Kiedy konstrukcja podłogi jest narażona na działanie wilgoci gruntowej, powinien on leżeć na izolacji przeciwwilgociowej. Nie dotyczy to sytuacji, kiedy ze względu na wysoki poziom wody gruntowej fundamenty budynku wraz z podłożem betonowym pod podłogą chronione są specjalną izolacją wodoszczelną. Warstwą oddzielającą może być również izolacja paroszczelna, stosowana zazwyczaj na stropach pomieszczeń o wysokiej wilgotności względnej powietrza i znacznej sprężystości zawartej w nim pary wodnej. Zarówno izolacja przeciwwilgociowa, jak i paroszczelna są umieszczane na powierzchni podłoża, pod konstrukcją podłogi. Do wykonywania takich warstw stosuje się powłoki asfaltowe lub folie z tworzyw sztucznych (polietylenową lub z polichlorku winylu). Warstwy rozdzielające stosuje się także wtedy, gdy jastrych ma być ułożony na podkładzie zanieczyszczonym (na przykład zatłuszczonym).
Stosowanie mas cementowych przy wykonywaniu jastrychów zespolonych, czyli podkładów podłogowych położonych bezpośrednio na podłoże (najczęściej jest to strop lub płyta betonowa ułożona na gruncie) pozwala na wylewanie warstwy grubości od 5 do 50 mm. Masy samopoziomujące można także stosować do wykonywania podkładów ogrzewania podłogowego. Dobrze sprawdzają się jako otulina przewodów grzewczych, ponieważ nie zawierają dużych frakcji kruszywa. Takich podkładów nie należy wykonywać z mas czysto cementowych, gdyż istnieje niebezpieczeństwo popękania.

Masy cementowe natomiast nadają się do wyrównywania i wygładzania podkładów podłogowych. Minimalna grubość warstwy wyrównującej wynosi 2 mm w odniesieniu do najwyższego punktu podkładu. Do tego typu prac nie stosuje się mas anhydrytowych, ponieważ zalecana grubość warstw w tym wypadku jest większa.